بیماری شانکر پوستی گردو نوعی بیماری خطرناک باکتریایی در بسیاری از کشورهای تولیدکننده گردو میباشد. این بیماری به درختان بزرگ و نهالهای نهالستانی صدمه و خسارت میزند. در درختان بالغ موجب کاهش محصول، افت کیفیت چوب و مرگ میشود، و در نهالستان موجب بدشکل و بی ارزش شدن نهال و خشکی میشود. در ایران در اکثر مناطق گردوکاری مازندران، کرمان، فارس، کهگیلویه و بویر احمد، کردستان، همدان، گیلان، گلستان، لرستان و البرز دیده شده و خسارت اقتصادی آن در برخی استانها بالاست. عامل اصلی موثر در پیدایش و گسترش آن ضعف بنیه درخت است به دلیل خاک فقیر و سبک، تغذیه نامناسب و تنش آبی میباشد. لذا محور اصلی مدیریت آن نیز بر همین اساس یعنی تقویت درخت توسط آبیاری منظم، تغذیه مناسب و عدم گردوکاری در خاکهای سبک شنی و فقیر میباشد. کلیه ارقام گردو بهخصوص رقم هارتلی حساس هستند و بهتر است از کشت هارتلی در مناطق شیوع شانکر، خاکهای سبک و مناطق کم باران و کم آب پرهیز شود. در این نوشتار، ابتدا خصوصیات عمومی بیماری شانکر پوستی گردو توصیف شده و سپس با توجه به تاثیر فقر تغذیه ای و تنش آبی بر شدت آن، برنامه بهینه آبیاری و تغذیه درختان گردو ارائه شده است.
)